قَالَ اَلصَّادِقُ عَلَیْهِ السَّلاَمُ :
مَنْ لَمْ یَکُنْ لَهُ وَاعِظٌ مِنْ قَلْبِهِ وَ زَاجِرٌ مِنْ نَفْسِهِ وَ لَمْ یَکُنْ لَهُ قَرِینٌ مُرْشِدٌ اِسْتَمْکَنَ عَدُوَّهُ مِنْ عُنُقِهِ[1].
امام صادق(علیه السّلام)فرموده است:
هر کس براى او اندرز دهنده‌یى از دلش نباشد و بازدارنده‌یى از خواهشهاى نفسى نداشته باشد و براى او همنشینى که راهنمایش باشد، نباشد،گردن در اختیار دشمن خود(شیطان)نهاده است.
نکته:
از این سخن نورانی استفاده می شود که اگر کسی در درون خود دغدغه ای برای مانع شدن از گناه و معصیت نداشته باشد و یا کسی که او را راهنمایی کند در زندگی نداشته باشد، امکان دارد در دام دشمن خود بیفتد.
مهمترین دشمن انسان نفس اماه است و دیگری شیطان و هر دو اینها در نابودی انسان کافی است.
پس دلمان را زنده نگه داریم و نسبت به گناه حساس باشیم و نیز در زندگی رفیقی که به ما تذکر دهد و از بدیها دورمان کند و به خوبیها راهنمایی کند داشته باشیم.
[1] - روضة الواعظین , ج 2 , ص 420
