رُوِیَ أَنَّ النَّبِیَّ صلی الله علیه وآله:
خَرَجَ إِلَى غَنَمٍ لَهُ وَ رَاعِیهَا عُرْیَانٌ یَفْلِی ثِیَابَهُ فَلَمَّا رَآهُ مُقْبِلًا لَبِسَهَا فَقَالَ لَهُ النَّبِیُّ ص امْضِ فَلَا حَاجَةَ لَنَا فِی رِعَایَتِکَ فَقَالَ وَ لِمَ ذَلِکَ فَقَالَ إِنَّا أَهْلُ بَیْتٍ لَا نَسْتَخْدِمُ مَنْ لَا یَتَأَدَّبُ مَعَ اللَّهِ وَ لَا یَسْتَحِی مِنْهُ فِی خَلْوَتِه[1].
ترجمه:
روایت است که روزى رسول خدا صلّى اللَّه علیه و آله و سلّم براى دیدن گوسفندان خود به بیابان رفت . وقتى که رسید مشاهده فرمود که چوپانش عریان شده و لباس هاى خود را بتمامه از بدن بیرون آورده براى کشتن شپشهایش و چون دید که آن حضرت جانب او مىآید فی الفور لباس هاى خود را پوشید.
آن حضرت در غضب شد و او را از چوپانى عزل فرمود، و سپس فرمود :ما احتیاجى نداریم به چوپانى که ادب در مقابل خدا نداشته باشد و در خلوت از او حیا نکند[2].
