آنکه هم خود هم دیگران را نجات می دهد به از آنکه فقط خود را نجات می دهد.
در این خصوص روایت شده است:
سَأَلْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ ع عَنْ رَجُلَیْنِ أَحَدُهُمَا فَقِیهٌ رَاوِیَةٌ لِلْحَدِیثِ وَ الْآخَرُ عَابِدٌ لَیْسَ لَهُ مِثْلُ رِوَایَتِهِ فَقَالَ الرَّاوِیَةُ لِلْحَدِیثِ الْمُتَفَقِّهُ فِی الدِّینِ أَفْضَلُ مِنْ أَلْفِ عَابِدٍ لَا فِقْهَ لَهُ وَ لَا رِوَایَةَ»[1]؛
از امام صادق(ع) از دو شخصی که یکی فقیه و راوی حدیث است و دیگری که فقط عابد است، سؤال شد، امام فرمود:
عالم دین‌شناس برتر از هزار عابدی است که فقیه و راوی حدیث نیست!
به همین دلیل است که سعدی
در این رابطه می‌گوید:
صاحبدلی به مدرسه آمد ز
خانقاه
بشکست عهد صحبت اهل طریق
را
گفتم میان عالم و عابد چه
فرق بود
تا اختیار کردی از آن این
فریق را
گفت آن گلیم خویش بدر می‌برد
ز موج
وین جهد می‌کند که بگیرد
غریق را[2]
[1] - صفار، محمد بن حسن، بصائر الدرجات فی فضائل آل محمّد ص، محقق، مصحح، کوچه باغی، محسن بن عباسعلی، ج 1، ص 8، قم، مکتبة آیة الله المرعشی النجفی، چاپ دوم، 1404ق.
[2] - سعدی، گلستان، باب دوم، حکایت 37.
