بی توجهی به حال اطرافیان و دوستان و آشنایان عملی نکوهیده است.
دستور اکید اسلام بر همیاری و توجه به هم نوع است تا شادی های زندگی و غم های را همه باهم احساس کنند و برای حل مشکلات به هم کمک کنند.
تمرکز کردن بر خود و خود و خود از انسانیت و ایمان به دور است.
به این حدیث توجه کنیم:
خلّاد گوید:
مردى دیر به خدمت پیامبر (ص) رسید، پیامبر به او فرمود:
چه باعث شده است که تو را کم ملاقات مىکنم؟
پاسخ داد:
اى رسول خدا برهنگى مانع آمدنم بود.
پیامبر فرمود:
آیا همسایهات دو جامه نداشت که یکى را به تو عاریه دهد؟
پاسخ داد چرا [داشت.]
حضرت فرمود:
او برادر تو نیست.[1]
[1] حر عاملى، محمد بن حسن، آداب معاشرت از دیدگاه معصومان علیهم السلام، 1جلد، آستان قدس رضوى، بنیاد پژوهشهاى اسلامى - مشهد مقدس، چاپ: پنجم، 1380.
